De Stroat Ensemble-bus
Het is veertig jaar geleden dat deze toerbus uit de BOVA-fabriek werd gereden om een kwart eeuw geleden in handen te vallen van Het Stroat Ensemble. Na twee totale metamorfoses en een interne verbouwing tot rijdend muzikantencafĂ© is dit kleurrijke kunstwerk niet meer weg te denken van ’s heeren wegen en de plaatsen waar feestmuziek gewenst is. Het gegeven dat Het Stroat Ensemble 35 jaar bestaat maakt deze feestelijke getallenbrij compleet.
Cobblestone
Tien jaar geleden werd dit podium voor roots-, blues- en wereldmuziek opgericht. Dat heeft een absoluut bijzondere reeks authentieke concerten opgeleverd op het intieme podium in het J.W. Racerhuis, met zijn unieke akoestiek. De organisatie van de Cobblestone is in handen van de Stichting Kerryfestival. En die houden nu eenmaal van goede muziek.
Het festival wordt geopend op het Bombazijnplein door Het Stroat Ensemble, vrolijke opzwepende muziek met veel power geblazen en begeleidt door een prima ritmesectie.
Deze twaalfkoppige band, voortgestuwd door percussionist Jaime Rodriquez zet een set neer met krachtige latin beat en maakt er voor het publiek direct een feestje van.
Vanuit de tuin wordt het tijd om naar de in het J.W. Racerhuis gevestigde Cobblestone te gaan om de BRUNO DENECKERE HT ROBERTS AND BAND te aanschouwen.
Het is na het stevige latin beat werk wel een hele overgang naar deze belgische formatie.
De zang en muziek mankeert niets aan, harmonieus en mooi klavier- en snarenwerk.
Maar aan gezien tegelijkertijd bij Ter Stege JOE DRISCOLL & SEKOU KOUYATE spelen, haak ik even af, deze band komt later nog wel eens in de herkansing.
JOE DRISCOLL & SEKOU KOUYATE, twee muzikanten, twee talen, maar zij begrijpen elkaar door middel van de muziek.
Waar Sekou Kouyate zich bediend van de Kora (West-Afrikaanse harp) en zijn Afrikaanse ritmes mengt met reggae en hip hop, daar gooit gitarist Joe Driscoll er een flinke scheut folk, rap en jazz in, dat levert een heerlijke sound op, soms ingetogen en dan weer swingend.
En over Sekou Kouyate mag gezegd worden dat hij een snaarvirtuoos is, van voren niet altijd te zien, maar een blik van opzij geeft je een indruk wat hij allemaal doet, bijna onnavolgbaar, helemaal TOP.
Na dit magnifieke optreden weer terug naar het podium in de tuin.
Daar treden met enige vertraging THE EXCITEMENTS op, zes man begeleiden zangeres Koko-Jean Davis bij de Soul en Rhythm and Blues in de puurste vorm, Koko is een echt podiumbeest, klein van stuk maar een pittige tante die van wanten weet en die het publiek voor zich weet te winnen met een prachtige stem en dansend over het podium in adembenemend tempo, vergelijk haar met Tina Turner in haar beste tijd.
Een geweldig optreden dat mij heeft verleid om van deze, uit Barcelona afkomstige band, het album 'Sometimes too much ain't enough' op vinyl mee te nemen.
Inmiddels was het al dusdanig laat geworden, en aangezien ik op de fiets terug moest naar Enschede, dat ik het laatste concert van die avond, THE SMOKY MIDNIGHT GANG, heb moeten laten schieten, maar ook deze band zal ooit in de herkansing komen.
Petje af voor de organisatie, dit smaakt naar meer
